از بار گنه شد تن مسکینم پست

   یارب! چه شود اگر مرا گیری دست؟

      گر در عملم آنچه تو را شاید نیست

          اندر کرمت آنچه مرا باید هست

زاهدی گوید: جواب چهار نفر مرا سخت تکان داد.

   اول مرد فاسدی از کنار من گذشت و من گوشه لباسم را جمع کردم تا به او نخورد.

     او گفت ای شیخ خدا میداند که فردا حال ما چه خواهد بود!

      دوم مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی.

         گفت………….

         تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟!

         سوم کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را از کجا اورده ای؟

        کودک چراغ را فوت کرد و آن را خاموش ساخت و گفت :

        تو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟!

     چهارم زنی بسیار زیبا که درحال خشم از شوهرش شکایت میکرد.

     گفتم اول رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن.

    گفت من که غرق خواهش دنیا هستم چنان از خود بیخود شده ام که از خود خبرم نیست

تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟!

به کعبه گفتم تو از خاکی منم خاک

        چرا باید به دور تو بگردم

        ندا آمد تو با پا آمدی باید بگردی

برو با دل بیا تا من بگردم

خداوندا تو خیلی بزرگی و من خیلی کوچک

جالب اینجاست تو به این بزرگی من کوچک را فراموش نمیکنی.

ولی من به این کوچکی تو را فراموش کرده ام!

دلت را خانه ما کن، مصفّا کردنش با من

    به ما دردِ دل افشا کن، مداوا کردنش با من

      اگر گم کرده ای ای دل، کلید استجابت را

         بیا یک لحظه با ما باش، پیدا کردنش با من

           بیفشان قطره ی اشکی، که من هستم خریدارش

             بیاور قطره ای اخلاص، دریا کردنش با من

              اگر درها به رویت بسته شد، دل بر مکن بازآ

                در این خانه دق الباب کن، وا کردنش با من

               به من گو حاجت خود را، اجابت می کنم آنی

             طلب کن آنچه می خواهی، مهیّا کردنش با من

           بیا قبل از وقوع مرگ، روشن کن حسابت را

         بیاور نیک و بد را، جمع و منها کردنش با من

        چو خوردی روزی امروز ما را، شکر نعمت کن

       غم فردا مخور، تأمین فردا کردنش با من

    اگر عمری گنه کردی، مشو نومید از رحمت

تو نام توبه را بنویس، امضا کردنش با من