گل نرگس و شعر انتظار ما

(سروده ای از سید محمد علی اردهالی)

شنیده ام گل نرگس صدای پا دارد

به وقت آمدنش کسی خبر دارد

نهیب ده زلیخا که گریه را بس کن

کسی خبر زطلوع ماه کنعان دارد

بیارباده ی عشاق سربدار و ناولها

زجشن عاشقان ظلم ستیزکسی خبردارد

برای رقص سماع در میان کمر بر بند

برای وصل وداع کن زدنیا و اهملها

خوشا به حال یار که آگه است زآمدنت

هم او خبر ز طلوع آفتاب مغرب دارد 

 «دلم شکسته و جانم هنوز چشم به راحت

 شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست 

اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

ز گرد راه برون آ که پیر دست به دیوار

به اشک و آه یتیمان دویده بر سر راهت

در انتظار تو می میرم و در این دم آخر

 دلم خوش است که در خواب دیدم به خوابگاه گاهت

کنون که می دمد از مغرب آفتاب نیابت 

چه کوه های سلاطین که می شود پرکاهت

تویی که پشت و پناه جهادیان خدایی 

سر جهاد تویی و خداست پشت و پناهت.» 

شعر انتظار فرج از استاد شهریار

 بده پیمانه ای ساقی گل از گلزار می آید

امشب رسد از سامره بوی گل نرگس / گلها همه چشم‎اند به سوی گل نرگس

یعقوب شنیده است بـوی پیرهن امشب / مهدی زده لبخند به روی حسن امشب

میلاد منجی عالم بشریت بر عاشقان مبارک باد

غــفلت از یــــــار گرفتــــــار شدن هــــم دارد

از شمـــــا دور شـــدن زار شــدن هــــم دارد

هـــر کـــه از چشــم بیفتــاد محلـــش ندهند

عبـــــد آلــــوده شدن خــــار شـــدن هم دارد

عیـــب از مــاست که هر صبـــح نمی بینیمت

چشـــم بیمــار شــده تــــار شـدن هــــم دارد

همـــه بــــا درد به دنبـــال طبیبـــی هستیــم

دوری از کـــــوی تـــــو بیمــــار شـدن هم دارد

 چشمم به جز بروی تو بینا نمی شود

مایل به سیر و گشت و تماشا نمی شود

عالم اگر به طنز شود چون تو نیستی

لبهای من به خنده دگر وا نمی شود

خواهان حرکتیم ولی غیر ممکن است

پایی که سست گشت توانا نمی شود

با جان و دل قبول نمودیم بار عشق

گفتیم پشتمان که دگر تا نمی شود !

غافل از اینکه عارضه عشق در جهان

تنها غمی بود که مداوا نمی شود

آنگه به اشتباه خود آگه شدم که هیچ

راهی برای فیصله پیدا نمی شود

حالا نه اینکه پشت من از دوریت خمید

طوری خمیده است که بالا نمی شود

یار غریب ، این کلام تو در خاطرم پرید

حق با تو بود ، فاصله معنا نمی شود

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی

تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید

سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

دمی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید

الا که هستی مایی، خدا کند که بیایی

فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها

تو دست عقده گشایی، خدا کند که بیایی

ز چهره پرده بر افکن به ظلم شعله در افکن

تو دست عدل خدایی، خدا کند که بیایی

نظام هر دو جهانی امام عصر و زمانی

یگانه راهنمایی، خدا کند که بیایی

تو مشعری عرفاتی، تو زمزمی تو فراتی

تو رمز آب بقایی، خدا کند که بیایی

دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته

تو مروه ای تو صفایی، خدا کند که بیایی

به سینه ها تو سروری به دیده ها همه نوری

به دردها تو دوایی، خدا کند که بیایی

ترا به حضرت زهرا، بیا ز غیبت کبری

دگر بس است جدایی، خدا کند که بیایی

 گفتم که از فراغت عمریست بی قرارم

گفت از فـــراق یاران من نیز بی قرارم

گفتم به جز شما من فریاد رس ندارم

گفتا به غیر شیعه من نیز کس ندارم

گفتم که یاوررانت مظلوم هر دیــارند

گفتا مرا ببینند مظلــــــــــوم روزگارم

گفتم که شیعیانت در رنـج و در عذابند

گفتا به حال ایشان هر لحظه اشکبارم

گفتم که شیعیانت جمعند به یاری تو

گفتا که من شب و روز در انتظار یارم

گفتم به شــــیعیانت آیا پیـــــام داری

گفتا که گفته ام من هر دم در انتظارم

گفتم که ای امامم از ما چرا نهانــــــی

گفتا به چشم محرم همواره آشکارم

گفتم به چشم انوار آیا که پا گـــذاری

گفتا که شستشو ده شایدکه پا گذارم

 گلایه‎ای از دل (شعر مهدوی)

 اگر او بیاید ...

جهان با فروغ جمال عالم آرایش منور گردد.

راه‌ها امن شود.

ثروت به طور مساوى تقسیم گردد.

همه گنج‌ها را استخراج نماید.

جهان در آسایش و آرامش بى نظیر قرار گیرد.

همگان از حكومت ‏حضرتش خشنود باشند.

زمین بركاتش را خارج سازد.

پرچم اسلام بر فراز گیتى به اهتزار در آید.

امت اسلامى مجد و عظمت فوق العاده‏اى پیدا كند.

حكومت‌هاى جابرانه ریشه كن شوند.

شرق و غرب جهان به تسخیر آن حضرت در آید.

فرهنگ بشرى به والاترین حد خود برسد.

جهان در ثروت و آبادانى غوطه‏ور شود.

انسان‌ها از رشد عقلانى برخوردار شوند.

همه بدعت‌هاى جاهلى ریشه كن شود.

كینه توزى و دغل‌بازى رخت‏ بر بندد.

امتیازهاى طبقاتى از بین برود.

روابط انسان‌ها بر اساس صفا و وفا استوار گردد.

نیاز همگان برطرف شود و كسى حاضر به پذیرش زكات نباشد.

همگان در دل خود احساس بى نیازى كنند.

نشانى از شرك و كفر در روى زمین باقى نماند.

همه گردنكشان در برابر آن حضرت تسلیم شوند.

قلب مؤمن از فولاد استوارتر شود.

مردم آرزو كنند كه اى كاش نیاكانشان زنده بودند و آن روز فرخنده را مى‏دیدند.

عدالت در همه‏ جا گسترده شود، احدى مورد ستم قرار نگیرد.

شیعیان در عصر ظهور از شیر دلیرتر و از شمشیر برنده‏تر شوند.

در روى زمین ویرانه‏اى نمى‏ماند، جز این كه آباد گردد.